HISTORIA  SZKOŁY PODSTAWOWEJ W MRZEZINIE

                 

PATRONEM  NASZEJ SZKOŁY  JEST JEJ PIERWSZY KIEROWNIK 

 PAWEŁ GÓRA  

 

                                                                    

     Paweł Góra urodził się 21 maja 1905 roku w Zelewie, w powiecie morskim (obecnie wejherowskim), jako syn Adolfa Góry i Matyldy Góry z domu Rosinke. Po ukończeniu szkoły powszechnej, uczęszczał do preparandy w Kwidzyniu. W roku 1920 rozpoczął naukę w Seminarium Nauczycielskim w Grudziądzu, gdzie 14 czerwca 1924 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. W lipcu tegoż roku został mianowany przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Pomorskiego w Toruniu nauczycielem tymczasowym w Szkole Powszechnej w Obłużu w powiecie puckim.  

 

      Z dniem 1 września 1925 przeniesiono go do jednoklasowej Szkoły Powszechnej  w Mrzezinie. Dekretem K.O.S.P. z dnia 9 lutego 1929 roku otrzymał mianowanie na stałego nauczyciela publicznych szkół powszechnych i wkrótce został kierownikiem dwuklasowej Szkoły Powszechnej w Mrzezinie, w której pracował nieprzerwanie aż do wybuchu II wojny światowej, czyli 14 lat. Doskonalił swe kwalifikacje zawodowe biorąc udział w różnych kursach pedagogicznych. Prowadził pracę oświatową zarówno wśród dzieci i młodzieży jak i dorosłych, organizując wieczorowe kursy dokształcające, świetlicę i bibliotekę oraz urządzając imprezy  o charakterze kulturowym. 

 

 

  

 

 

     Z wielkim poświęceniem pracował społecznie między innymi zakładając Kółko Rolnicze, którego członkami byli mieszkańcy Mrzezina i okolicznych wsi, mające na celu podniesienie kultury rolnej. Jako prezes kółka położył duże zasługi  w elektryfikację wsi zakończoną po trzech żmudnych latach. Społecznie pracował również w charakterze Okręgowego Komisarza Spisowego przy przeprowadzaniu spisu ludności w powiecie morskim. Jako człowiek powszechnie znany i wykształcony był jedną z pierwszych osób prześladowanych po wkroczeniu Niemców w 1939 roku.  

Aresztowano go 19 grudnia 1939 roku i osadzono początkowo w więzieniu w Wejherowie, następnie w Sztutowie,  Sachrenhausen, a w końcu  w Mauthausen-Gusen, gdzie został bestialsko zamordowany 19 lipca 1940 roku. Miał tylko 35 lat, zostawił żonę z dwójką małych dzieci. Za swoją pracę otrzymywał wiele wyróżnień i medali: Srebrny Krzyż Zasługi w 1939 za ofiarną pracę, w 1936 Brązowy Medal za długoletnią służbę.                                                                                                                              

  

Hymn szkoły 
 
Codziennie w naszej szkole 
Odmierza dzwonek czas. 
Na przerwach tańczy słońce     
wyciąga uczniów z klas, 
a świat podaje rękę 
zaprasza w swoje progi, 
idziemy, więc do takich miejsc, 
gdzie jeszcze nie ma nas. 
 
Maszerujemy, a przed nami świat 
Patron Paweł Góra 
On nam przykład dał 
maszerujemy, w naszej wiedzy próg  
wszystko osiągniemy nie żałując nóg. 

 
Codziennie w każdym słowie   
radością dźwięczy głos     
niedzielą każdy wtorek, 
nadziei pełen trzos, a myśli wybiegają   
w przyszłości jasne cele. 
Co dla nas, co dla innych 
Zgotuje szczodry los. 
                                

                             autor:  Piotr Szyczewski 

 

 

4 listopada 1994. 

 

Nasza szkoła przy ul. Dworcowej  ma już 54 letnią historię. Budynek został oddany 30.06.1970 roku. Była to nowoczesna jak na tamte czasy wiejska szkoła:  6 izb lekcyjnych, dwie pracownie, biblioteka, sala gimnastyczna i świetlica. 

Grono nauczycielskie liczyło 12 osób, a mieli oni pod opieką 290 uczniów. Dyrektorem szkoły był Brunon Reszke. Z biegiem lat liczba uczniów wzrastała a przez kilka lat dojeżdżała do nas młodzież z Rekowa Dolnego. 

Potem dyrektorką została Teresa Styn. Za jej rządów szeroka praca wychowawcza zaowocowała nadaniem szkole 5 listopada 1994 roku imienia i sztandaru ufundowanego przez rodziców i nauczycieli. 

Na patrona szkoły  wybrano dawnego jej kierownika  PAWŁA GÓRĘ miejscowego bohatera, który zginął bestialsko zamordowany w obozie koncentracyjnym  w Mauthausen – Gusen.  Uroczystość nadania imienia zgromadziła w szkole  licznie zaproszonych gości.   W kościele odbyła się wzruszająca msza święta przygotowana przez ks. Proboszcza Kazimierza Kopciewicza, w trakcie której poświęcony zostaje nasz nowy sztandar. Podczas uroczystości w szkole  p. Kurator Oświaty Danuta Kledzik wręczyła p. Dyrektor Teresie Styn  akt nadania imienia. Odbyło się również wbijanie gwoździ do drzewca sztandaru . Były liczne przemówienia, życzenia i gratulacje. Przedstawiono również program poetycko- muzyczny oparty na biografii patrona szkoły Pawła Góry pt. : Pamięć” . 

     Była to wielka środowiskowa uroczystość , na pamiątkę której ustanowiliśmy dzień 5 LISTOPADA – ŚWIĘTEM SZKOŁY. 

  

Historia Mrzezina 

 (kaszub. Mrzeżëno lubteż Brzeżëno, niem. Bresin, łac. Merezina, inne nazwy: Mrzezin, Mneszyna, Mresyna) – wieś kaszubska w Polsce  położona w województwie pomorskim, w powiecie puckim, w gminie Puck, na Kępie Puckiej w pobliżu wylotu Pradoliny Kaszubskiej. 

                                                   

                                                               Pradolina Redy, widok z Mrzezina 

                

    Już w czasach przedhistorycznych istniała tu osada,   której śladem są odnalezione we wsi groby skrzynkowe, a także rzymskie monety z przełomu V i VI wieku. Dokumenty potwierdzają istnienie wsi już w XII wieku. 

   Pierwsza wzmianka o niej pochodzi  z 1178 roku, przy okazji fundacji Sambora I dla klasztoru oliwskiego- książę darował 10% złowionych ryb zakonnikom. Po 1308 roku Pomorze zajęli Krzyżacy, podzielili zajęte obszary na komturstwa. Mrzezino, wraz z całą Ziemią Pucką znalazło się pod władzą mistrza rybickiego- specjalnego urzędnika , który zajmował się sprawami morskimi. Jego znaczenie wynikało z konieczności zaopatrywania konwent  w ryby, stanowiące podstawowe pożywienie w okresach postu.  W związku z tym własnymi zezwoleniami kontrolował wszelkie połowy i regulował ich wysokość, pobierał także opłaty za postoje statków. Ze swojej działalności musiał corocznie składać sprawozdania, w których podawał gatunki ryb dostarczanych                   na stół konwentu, nabywany sprzęt konieczny do połowów, opłaty ponoszone na rzecz rybaków.  

 

                 

 Z okresem rządów krzyżackich łączy się akcja kolonizacji. W 1395 roku Mrzezino zostało lokowane na prawie polskim przez komtura Jana von Rumpenheima, zasadźcą był Virchen. W 1466 roku Krzyżacy opuszczają Pomorze . 

 

    Ziemia Pucka zachowała swój kaszubski charakter. Rozpoczął się rozkwit starostwa puckiego. Mrzezino stanowiło własność królewską w starostwie puckim. W 1565 roku Jan Kostka założył we wsi folwark. Powiększał go kosztem okolicznych chłopów.   W 1570 roku zanotowano w Mrzezinie karczmę, która spełniała rolę gospody. Funkcjonował także młyn wodny do mielenia zboża  i garbarski do rozbijania kory dębowej używanej do wyprawiania skór.  

              

   W czasie pierwszych najazdów szwedzkich w 1626 roku wieś ucierpiała, została zniszczona, a mieszkańcy musieli zapłacić kontrybucję. W czasie „ potopu” szwedzkiego wieś została zniszczona, z 18 gburów( stan przed 1655) pozostało 3 ( stan  w 1664). W nocy z 14 na 15 kwietnia 1664 roku całość  wsi  wraz z folwarkiem strawił pożar. Źródła z 1678 roku podają, że we wsi był sad. Wśród zabudowań folwarcznych były chlew, stodoła, szopa, stajnia. Stodoła w Mrzezinie miała siedem klepisk  i była największa w okolicy. W 1678 roku na folwarku zatrudniony był także kowal. Dodatkowym źródłem utrzymania były połowy łososi na jazie na rzece Redzie. Spławiano także drewno  i składowano na brzegu , u ujścia rzeki. Duże zmiany przyniósł rok 1772. Ziemia Pucka, a wraz z nią Mrzezino zostało przyłączone  do Prus i włączone do landratury w Starogardzie. Jeszcze większe zmiany we wsi wprowadziło uwłaszczenie w 1811 roku. Chłopi stali się właścicielami ziemi.  

                

Szkoła w Mrzezinie powstała dopiero w XIX wieku. Linie kolejową zbudowano dopiero w 1898 roku. Największe zmiany nastąpiły wraz z powrotem Pomorza do Polski. Nastąpiło    to 10 lutego 1920 roku. Dawny folwark w Mrzezinie został rozparcelowany w 1921 roku. Część ziemi została przeznaczona  na budowę kościoła , a resztę rozdzielono pomiędzy dawnych robotników. W ten sposób powstały stare parcele. Zmieniało się oblicze wsi, ale ludzie pozostali wierni Polsce. 

 

 

                   

1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa a wraz z tym okupacja hitlerowska na ziemiach polskich. W czasach zaborów https://pl.wikipedia.org/wiki/Zabór_pruski wieś nosiła nazwę niemiecką Bresin . Podczas okupacji niemieckiej nazwa Bresin w 1942 została przez nazistowskich propagandystów niemieckich (w ramach szerokiej akcji odkaszubiania i odpolszczania nazw niemieckiego lebensraumu) zweryfikowana jako zbyt kaszubska  i przemianowana na nowo wymyśloną i bardziej niemiecką – Brambusch. 

   W końcowej fazie II wojny światowej  Mrzezino szczególnie dotknięte  zostało zniszczeniami wojennymi. Kępa Oksywska ako jeden z ostatnich rejonów niemieckich punktów oporu, często był ostrzeliwany zmasowanym ogniem artyleryjskim. Wieś bardzo ucierpiała. Wiele zabudowań uległo całkowitemu zniszczeniu. 

   Natarcie wojsk sowieckich przez torfiaste łąki w rejonie ujścia rzeki Redy były szczególnie utrudnione. Pojazdy i działa grzęzły na rozbitej pociskami brukowanej drodze. Dla ułatwienia przejazdu wojsko zrywało deski ze stodół, aby wyłożyć nimi niektóre odcinki drogi. Ze stodół pozostały tylko szkielety , a to również stanowiło dodatkowe dotkliwe zniszczenie. 

              

   Po wyzwoleniu, z różnych okolic naszego kraju i zagranicy wracali mieszkańcy Mrzezina. Większość rolników w czasie okupacji wywiezionych zostało przez okupanta na przymusowe roboty do Niemiec. 

   Powracający zastali zniszczone przez wojnę i zdewastowane przez niemieckich osadników gospodarstwa. W ciężkich powojennych warunkach , często w głodzie, mieszkańcy Mrzezina przystąpili do odbudowy, a następnie rozbudowy swoich gospodarstw i całej miejscowości. 

   W okresie walk o wyzwolenie Oksywia i Gdyni od 12 do 28 marca 1945 r. zginęło124 żołnierzy sowieckich. W początkowym powojennym okresie miejscowe władze i milicja zarządziły ekshumację z  okolicznych miejscowości poległych żołnierzy Armii Sowieckiej i pochowanie ich w zbiorowych mogiłach w Mrzezinie. 

                                       Po wojnie  Mrzezino to wieś robotniczo- chłopska. Budynki mieszkalne były niskie, parterowe o dwuspadowych dachach. Wiele było też zabudowań pod strzechą. Nie było wodociągów, wodę czerpano ze studni. Światło elektryczne było tylko w centrum wioski. Na terenie Mrzezina istniał przedwojenny kościół katolicki, który uległ zniszczeniu w czasie wojny. Tuż po zakończeniu działań wojennych parafianie wspólnie go wyremontowali  i wykonali ogrodzenie przy kościele i wokół cmentarza. 

   Od 1965 roku na terenie Mrzezina rozwija się budownictwo- powstaje coraz więcej jednorodzinnych dwukondygnacyjnych domów. W tym okresie rozpoczęto badania geologiczne, które wykazały , że pod uprawnymi polami klasy II i III znajdują się duże zasoby naturalnych kruszyw. Pola te zostały wykupione przez Gdańskie Zakłady Eksploatacji Kruszyw, które po wybudowaniu odpowiedniej bazy i sprowadzeniu różnego rodzaju maszyn    i taśmociągów rozpoczęły swą produkcję. 

   W 1970 roku w Mrzezinie oddane zostały do użytku,  ku ogólnej radości i zadowoleniu mieszkańców dwa nowe obiekty: Szkoła Podstawowa i remiza strażacka. Remiza została wybudowana w czynie społecznym pod nadzorem komendanta straży pożarnej Józefa Szymańskiego.  

 

                      

   Szkoła została wybudowana w ramach hasła „Tysiąc szkół   na Tysiąclecie”. Jest szkołą ośmioklasową, posiada salę gimnastyczną, kuchnię, kotłownię i pomieszczenia gospodarcze. Natomiast budynek poprzedniej szkoły został wyremontowany i rozbudowany. W 1973 roku został oddany do użytku przedszkolnego  oraz przeznaczono pięć mieszkań dla rodzin nauczycielskich. 

   Cała wieś otrzymała wodociągi w 1973 roku. Również elektryczność doprowadzona zostaje do najdalej odległych gospodarstw i zabudowań. 

  Obecnie Mrzezino to wieś nowoczesna, znajdują się tu przedsiębiorstwa i zakłady prywatne, są sklepy  oraz różnorakie formy usługowe a gospodarstwa rolnicze są zmechanizowane i oparte na nowoczesnej technologii. Wybudowano nowy kościół , szkoła  została rozbudowana a remiza strażacka również doczekała się  modernizacji. 

 

 

                                        

 

 

Szkoła  w Mrzezinie 

            

 

 

                                                   Szkoła w Mrzezinie powstała dopiero w XIX wieku. 

    

  

                                                 

 

Fragment tłumaczenia kroniki szkolnej w Mrzezinie z oryginału pisanego  po niemiecku – tłumaczył Jan Junga: 

     „Do 1867 roku dzieci ze wsi Mrzezino chodziły do szkoły w Smolnie. Pierwszym nauczycielem w Mrzezinie był Jan Dudek, który pochodził ze Śląska. Rozpoczął pracę 31 lipca 1868 roku. Salę szkolną wynajęto od gospodarza Tomasza Kloki oraz pokoik dla nauczyciela. W szkole było 31 chłopców i 34 dziewcząt.  Ze względu na małe pomieszczenie, w klasie było tylko 6 ławek, nauka odbywała się przed południem i po południu.  

   Rozpoczęto budowę szkoły , którą oddano do użytku 1 stycznia 1869 roku. W budynku szkolnym znajdowała się jedna sala lekcyjna i mieszkanie dla nauczyciela. Jan Dudek zajął mieszkanie 2 października 1869 roku. W kwietniu 1871 roku został ogrodzony teren przy szkole. 

   W roku 1879 było w szkole 71 uczniów.  

 

                                             

 

   Dnia 1 stycznia 1910 roku nauczyciel Dudek zakończył swoją pracę pedagoga w Mrzezinie. Pracował tu 42 lata. Ostatnie swoje lata spędził na emeryturze w Wejherowie. 

  Następnym nauczycielem był Dreuse. Od 1.01. do 27.05.1910 roku Nauczycielem był Alojzy Budzisch, a od 19.08.1911  do 15.10.1912 roku Franciszek Boenig. Następnie  pracę pedagoga rozpoczął Mase Szembek. ‘’ 

    10 lutego 1920 roku wojsko polskie przejeżdżając przez Mrzezino wkroczyło do Pucka, gdzie odbyły się zaślubiny Polski z Morzem. 20 września 1921 roku nauczyciel Szembek musiał opuścić szkołę i uciekł do Niemiec. Do szkoły uczęszczało wówczas 76 uczniów, których uczył nauczyciel ze Smolna Dałachowski. Niestety  choroba nie pozwoliła mu kontynuować pracy i musiał go zastąpić Szczepan Tarnowski z Osłonina.  

    25 marca 1921 roku powołano na nauczyciela  do Mrzezina brata misjonarza Stanisława Rumińskiego z Wąbrzeźna a pracę rozpoczął 29 kwietnia 1921 roku.  

 

                                                   

 

 

    1 lipca 1922 roku Kuratorium powierzyło posadę nauczyciela w tutejszej szkole powszechnej jednoklasowej Józefowi Piotrowiczowi. W 1924 roku tenże nauczyciel poważnie był chory, wówczas 5 maja zatrudniono Wandę Kożyczkowską  ze Smolna. Do 7 stycznia 1925 roku urzędował w szkole  pan Piotrowicz, ale z powodu nieporozumień z władzami oświatowymi i gminnymi opuścił swoją posadę. Dnia 9 stycznia powierzono pracę Wandzie Kożyczkowskiej ( pochodzącej z Kościerzyny). Z dniem 18 lipca 1925 roku została przeniesiona do Strzelna a posada w tutejszej szkole została powierzona Pawłowi Górze. Do szkoły uczęszczało 37 dzieci, praca była trudna, ponieważ uczniowie nie wykazywali chęci do zdobywania wiedzy. 

    Od 15 stycznia Paweł Góra prowadził kurs języka polskiego , który odbywał się dwa razy w tygodniu, a chętnych było 15.  

   Każdego roku bardzo uroczyście obchodzono święto uchwalenia Konstytucji 3 Maja.  W 1926 roku również uczczono to święto piosenkami i wierszami  a wieczorem odbyła się zabawa taneczna w oberży pana Klebby. Cały dochód  z zabawy przeznaczono na budowę kościoła.  

 

                                                

    W czasie urlopu zdrowotnego Pawła Góry i wyjazdu na leczenie do Zakopanego zastępstwo w Mrzezinie objął Brunon Kupferschmidt z Żelistrzewa (1930 rok).  

    22 lipca 1933 roku jest dniem szczególnym dla Mrzezina. Zakończono budowę kościoła i utworzono nową parafię. Kuratorem został mianowany  ks. Feliks Fischoeder, długoletni wikary w Pucku. 

    W 1936 roku w wyniku starań Kółka Rolniczego  o elektryfikację wsi, aby przyśpieszyć założenie instalacji elektrycznych właściciele domów oraz nauczyciele  w  szkole  przystąpili do samodzielnego działania po uzyskaniu informacji, że znajdą się fundusze na realizację  inwestycji. Dalsze plany   to budowa wodociągów.  

    15 listopada 1937 roku szkoła w Mrzezinie została przemianowana z jednoklasowej na szkołę I stopnia.  

17 czerwca 1938 roku uchwalono wybudowanie szkoły II stopnia ( 7 klas ) dla trzech miejscowości: Mrzezino, Smolno, Połchowo. Wyrażono zgodę na budowę nowego gmachu szkolnego przy stacji kolejowej Mrzezino.  

   5 września 1938 roku obowiązki drugiej siły nauczycielskiej pełni żona Pawła Góry -Maria , która poprzednio pracowała w szkole w Pucku.  

 

                                           

 

      Przed wybuchem II wojny światowej od 18 lipca 1925 roku  aż do 1 września 1939 roku pracę w Mrzezinie podjęli Paweł Góra wraz z żoną Marią. Z dniem 1 września 1925 roku PAWEŁ GÓRA rozpoczął pracę  w jednoklasowej Szkole Powszechnej w Mrzezinie. Dekretem K.O.S.P. z dnia 9 lutego 1929 roku otrzymał mianowanie na stałego nauczyciela publicznych szkół powszechnych i wkrótce został kierownikiem dwuklasowej Szkoły Powszechnej w Mrzezinie, w której pracował nieprzerwanie aż do wybuchu II wojny światowej, czyli 14 lat. Doskonalił swe kwalifikacje zawodowe biorąc udział w różnych kursach pedagogicznych. Prowadził pracę oświatową zarówno wśród dzieci i młodzieży, jak i dorosłych, organizując wieczorowe kursy dokształcające, świetlicę i bibliotekę oraz urządzając imprezy o charakterze kulturowym. W dniu 3 maja 1939 roku został odznaczony srebrnym „ Krzyżem Zasługi”. 

 

 

                                        

 

 Początek nowego roku szkolnego 1945/1946. 

 

Dnia 12 marca 1945 roku doszło do oswobodzenia Ziemi Puckiej. Koszmar wojny odszedł, pozostawiając za sobą ruiny i zgliszcza. Kierownik szkoły Paweł Góra został rozstrzelany w obozie koncentracyjnym. W kwietniu obejmuje stanowisko nauczyciela Feliks Bradtke, mieszkający w Mrzezinie w czasie okupacji.                              

Po wojennej tułaczce przybywa do Mrzezina MARIA GÓRA, przedwojenna nauczycielka. W dniu 15 maja 1945 roku ponownie podpisuje umowę o pracę w inspektoriacie szkolnym w Wejherowie. Inspektor powierzył jej stanowisko kierownika szkoły Powszechnej  w Mrzezinie. 

 

 

                                              

 

Maria Górowa z wielkim zapałem wraz z mieszkańcami Mrzezina przystąpiła do remontu budynku szkolnego. Szkoła była w ruinie, tylko z częściowym dachem, okna były bez szyb, brak drzwi jak również umeblowania. Prace remontowe rozpoczęto 1 lipca i prowadzono je do 15 sierpnia. Nauka rozpoczęła się już 18 czerwca 1945 roku , do szkoły zgłosiło się 133 dzieci. Zajęcia odbywały się w salce parafialnej, w której ławki były wypożyczane z kościoła w każdy poniedziałek, a odnoszone przy końcu tygodnia. Za tablicę służyła zwykła deska, a kreda była z połamanego gipsowego baranka. W międzyczasie rodzice dzieci remontowali jedną izbę lekcyjną w szkole. Remont odbywał się wieczorem po pracy,  przy świecach i karbitówkach. 

  

 

                                                  

     

 

Nowy rok szkolny rozpoczął się 4 września 1945 roku. Miał bardzo uroczystą oprawę. Miejscowy proboszcz ksiądz Jan Fischoder odprawił specjalną mszę świętą  dla dzieci, po której uczniowie  wraz z rodzicami udali się na plac szkolny. Kierowniczka szkoły Maria Górowa wygłosiła okolicznościowe przemówienie prosząc również  o pomoc w odbudowie szkoły oraz o zorganizowanie opału na zimę. Następnie odbył się akt poświęcenia szkoły i krzyża, który był prywatnie przechowywany przez okres wojny i w dniu 4 września zawieszony w sali lekcyjnej. 

   Chcąc umożliwić dzieciom pobyt w szkole i stworzyć lepsze warunki pracy, postanowiono urządzić zabawę, z której dochód miał być przeznaczony na ławki, tablicę oraz inne przedmioty i pomoce naukowe. Zakupiono między innymi 10 ławek. Starano się również o przygotowanie kolejnej izby lekcyjnej. Komandor Leon Kasperski ofiarował 20 ławek. Szkoła otrzymała 2 tablice małe i 1 dużą.  

     Maria Górowa była kierowniczką  szkoły w Mrzezinie przez 25 lat i swoją pracą i staraniami w pełni zasłużyła na szacunek władz oświatowych i mieszkańców Mrzezina.  

                                                 

 

Grono pedagogiczne - 1966 rok. 

 

   

 

                                               

   Dnia 31 sierpnia 1969 roku Maria Górowa -Łukowicz przeszła na emeryturę, a obowiązki kierownika szkoły przejął Brunon Reszke. 

   30 czerwca 1970 roku oddany został społeczności Mrzezina nowy  budynek szkolny w ramach  hasła „ Tysiąc szkół  na Tysiąclecie”. 

   1 września 1970 roku miało miejsce niecodzienne wydarzenie, które wywarło olbrzymi wpływ na dotychczasowe życie mieszkańców Mrzezina i pozostało w ich pamięci na zawsze. Tym wydarzeniem było otwarcie nowego budynku szkoły podstawowej. Dyrektor szkoły BRUNON RESZKE przywitał wszystkich zgromadzonych gości, nauczycieli i młodzież szkolną.  

    Kroniki szkolne podkreślają niektórych mieszkańców Mrzezina , którzy bardzo zaangażowali się w budowę nowego obiektu szkolnego : Maria Górowa- Łukowicz, Władysław Grubba, Paweł Derc, Jan Klebba, Leon Musiałkowski, Teofil Kowalski, Tadeusz Selke, Maria Holke, Franciszek Lieske i inni. 

  

                                           

                   

 

                              

 

 

 

 

 

 

 

 

Nowa szkoła położona jest w pobliżu dworca PKP. Budynek jest jednopiętrowy, ma kształt prostokąta. Cały teren jest ogrodzony. Od strony zachodniej rośnie żywopłot, zaś od strony północnej rosną lipy. Z tyłu za szkołą jest boisko oraz sala gimnastyczna. Budynek w omawianym okresie posiadał  9 pomieszczeń do nauki, z których trzy przeznaczono dla klas 1-3. Ze względu na małą ilość sal  lekcyjnych a dużą  ilość uczniów nauka odbywała się w systemie 2- zmianowym. Na parterze znajdowały się 2 sale lekcyjne, sala zajęć praktycznych wraz ze składzikiem. Również na parterze była kancelaria, biblioteka, jadalnia, kuchnia, magazyn kuchni, toalety dla dziewcząt, chłopców i personelu.  Ze względu na brak pomieszczeń należało zamienić jadalnię na salę lekcyjną.  Dużą powierzchnię parteru zajmuje sala gimnastyczna wraz z magazynkiem sprzętu sportowego i pomieszczeniami , gdzie uczniowie mają możliwość przebrania się na lekcje wychowania fizycznego . Znajduje się również pokój lekarski a w omawianym okresie były również prysznice. Na 1 piętrze było 6 sal lekcyjnych przeznaczone dla klas 4-8, pokój nauczycielski, gabinet pomocy naukowych , toalety i pomieszczenie dla obsługi. Z biegiem lat wszystko zaczęło się rozwijać, wzrastała liczba uczniów, a przez kilka lat dojeżdżała do szkoły młodzież z Rekowa Dolnego. 

 

                                               

       W 1989 roku dyrektor szkoły TERESA STYN dokonała modernizacji budynku szkoły. Powodem tych zmian był wzrost liczby klas oraz wprowadzenie do szkół lekcji religii. 1 września 1993 roku otwarto Szkołę Podstawową w Rekowie Dolnym  i w związku z tym uczniowie z tej miejscowości zaprzestali naukę w Mrzezinie. Wszelkie podejmowane działania były przepełnione troską o dobro uczniów i ich rodziców. Główne kierunki działań oparte były o współpracę ze środowiskiem lokalnym i partnerami społecznymi oraz budowanie pozytywnego wizerunku szkoły. Szczególną uwagę zwracała na kształtowanie szacunku do drugiego człowieka, świadomości posiadanych praw oraz postaw patriotycznych i prospołecznych.  

 

                                                

 

W okresie dyrektorowania Teresy Styn praca wychowawcza zaowocowała nadaniem placówce 5 listopada 1994 roku  imienia Pawła Góry oraz  sztandaru ufundowanego przez rodziców i nauczycieli. Dzień ten jest świętem szkoły. Przełomowym wydarzeniem było podjęcie przez Radę Gminy Puck decyzji o utworzeniu z dniem 1 października 1999 roku Zespołu Szkół, w skład którego wchodzą Szkoła Podstawowa i Gimnazjum dla uczniów Mrzezina, Smolna, Połchowa, Widlina i Rekowa Górnego. Aby pomieścić większą ilość uczniów szkoła została rozbudowana o nowy segment ( 4 sale lekcyjne, szatnię, hole),  a w grudniu 2001 roku oddano małą salę gimnastyczną.  

   1 września  2019 roku gimnazja zostały zlikwidowane  i w murach naszej szkoły pozostali uczniowie z Mrzezina i Smolna. 

  

                                                                      

 

Nadanie szkole imienia Pawła Góry – 1994 rok 

 

 

 

                                           

 

 

Grono pedagogiczne –  2000 rok 

 

 

                                             

 

   Od 2007 roku funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej im. Pawła Góry w Mrzezinie pełni Pan JACEK STASIERSKI  

                                                                                                                                             Opracowanie: Ewa Hewelt